insanın kendini bildiği, tanıdığı düşüncesi, her zaman bir yanılgıdır. bizim toprakların bir sözü vardır; "bir insanla bir çuval tuz yemedikçe, onu tanıyamazsın" derler... bir insanı tanıyabilmek için bir ömür pay biçerler yani. aynı durum, insanın kendisi için de geçerlidir oysa. şartlar ve olaylar karşısında verdiğimiz tepkiler, sorunlar karşısında takındığımız tutum kendimizi tanımak adına birer fırsattır. ama tüm bunların içinde, insan en çok kaybettiğinde yüzleşir kendiyle. kaybetmek, çok genel bir vakadır ve her kaybedişi içerir. en ağır şartlarda nasıl durduğumuz, bizim gerçek yüzümüzdür sanırım. iyi şartlarda kim bilebilir, kim olduğumuzu, biz bile bilemezken...
her kaybedişte bir kez yüzleşiriz kendimizle. her bulduğumuzda bir kez kaybederiz kendimizi. gün gelir, kaybetmekle kazanmak arasındaki uçurum kapanır. sanırım o gün dalımızdan düşme vakti de gelmiş olacaktır.
***
geldiğinde sen, kapılar içine kapanır.
renkler kederli bakar
ihtiyarlığa gülümserim
parlar gözümde bir yol telaşı
bir göçebelik ağrısı yastık altında...
senin bendeki yerin
on bir ay beklenen dişi kuşlar...
bir gün öl desen bana
gam yemem, ölürüm gözlerinin önünde.
sahi, bir eylül daha geldi. burnumun direği sızlıyor.
herkesin içinde benzer duygular var, biliyorum. bir ağaca sarılıp, dökülen yaprakları teskin etmek...
yürümek, yürümek, yürümek... yürüyemeyeceğin günleri düşünerek.
eylül ne zalim aydır, öldürürken aşık olursun ona.
d..f..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder