tanrı tarafından yaratılan tüm "doğal" varlıklar, birer estetik harikası ve yapıcı/onarıcı iken insan tarafından hırsla üretilen her şey "çirkin" ve yıkıcı. insan ürettiği büyük yoklukta boğulurken, tanrının muhteşem ezgisine ve ruhuna sahip sonsuz güzellikten uzaklaşıyor. bu aslında yaşamın kendisinden uzaklaşmak...
10 yaşlarımda, benimle yaşıt çınar ağaçlarının altında oynadığım, zaman zaman onlara tırmandığım bir parkımız vardı. hemen evimizin karşısında. tüm semtin çocuklarıyla buluşabileceğin yegane nokta. henüz kötülüklerin, tacizlerin, yıkımın olmadığı, şehirleşmenin semtimize uğramadığı günlerdi, 80'li yıllar. parkın bir bölümü su deposuydu. deponun bekçisi mustafa amca, çiçekleri ve ağaçları çok seven, boş vaktini deponun çevre peyzajını yapmakla doldururdu. biz de ona yardım ederdik. beraber diktiğimiz fidanlar bugün benden 10 yaş küçük. ama birbirimizi tanıyor, biliyoruz. çocukluğumuzun sesi saklı onlarda, koşuşturmacalarımız, oyunlarımız, kanayan dizlerimiz ve büyüdüğümüz onca mevsim... 30 yıldır aynı yerdeyiz. ben de onlar gibi, bir ağaç gibi bu semtte kök saldım onlarla. ilk gençliğim, gençliğim ve olgunluk çağıma geldiğim bugünleri, onlarla beraber geçirdik. semtin tek yeşil alanı, bunca ağacın olduğu tek park. dört mevsim pencereye çıkıp onları izledim. kış mevsimi dallarını büken karı, ilkbaharın coşkusunu, yazın sıcağını, güzün dökümünü onlarla yaşadık. ağaçlarımız, hayatımızın tanığı, yaşadığımız semtle, mekanla kurduğumuz bağın vazgeçilmez birer parçası oldu. şehirde ezan vaktiyle coşan kuş seslerini sık duyamazsınız. biz bu seslerle uyanırdık bahar sabahları. hem de büyük bir coşkuyla. belki yeterince şükredemedik bunun için, belki kıymet bilemedik...
40 yaşındayım. çocukluğumun mini ormanı, oyun bahçem, ömrümün tüm mevsimleri bu bahçe... bir adam ve zihniyeti çıkageldi. elinde beton yığını, kağıtlar ve demr yığını yıkıcı varlığıyla, buraya 'kültür' merkezi yapacağız dedi, otopark yapacağız dedi. çünkü şehir yaşantısında araçlar çocuklardan ve insanlardan çok daha kıymetliydi.
dün (27 ekim 2017 cuma günü), yıkıcı insan neslinin kudurmuş üyeleri, 'kültür' adıyla ve 'inançlarıyla' geldiler. hafızamızın, mevsimlerimizin, kuşlarımızın, güzelliğimizin, iyiliğimizin kolunu kanadını budadılar. bir yağma, bir talan gibi, bir savaş gibi... bir günde kesip biçip gittiler ağaçlarımızın dallarını budaklarını. çam ağacımızı, tepesindeki kuş yuvasına aldırmadan tek seferde acımasızca kestiler. bağırıp-çağırmam, çırpınmalarım hiçbir işe yaramadı. onlar 'hizmet' adamıydı. vandallığa, kötülüğe, çirkinliğe, sığlığa, yozluğa ve yokluğa hizmet ediyorlardı.
gece 5. katın penceresine çıkıp, savaş alanına dönen bahçeme baktım. çocukluğumun bahçesine. istop oynadığım yerde, arkadaşlarımın sesini duydum. zamanı ve tanrıyı duydum. ağaçlar, tüm azaları kesilip yanlarına dökülmüş, sağanak yağmurun altında, kurban edilmiş canlılar gibi, rüzgarda öylece hareketsiz duruyrlardı. rüzgarda hareketsiz duran ağaç gördünüz mü hiç? ağladım. çok ağladım, hüngür hüngür... çaresizliğim, yokluğum, ihanetim, kötülüğüm... adamlarım benim, güzel adamlarım, hala dimdik duruyorlardı ama hareketsiz, şaşkın, korku içinde... hayatımın tanıkları, mevsimlerimin sahibi adamlarım... kuşlarınızı da alıp gideceksiniz. siz yokken bu gökyüzü altında anlam ve güzellik bulmakta çok zorlanacağız. biz şehirliler, böyleyiz işte. zavallıyız.
fa...
not: bu kötülüğü yapanları asla unutmayacağım.
