sonsuz soğuma

üşüyoruz anne.
dünya çekirdeğinden
insan ruhuna lavlar fışkırdıkça,
yanmaya durdukça alem...
ayaklarımızda bitmeyen bir üşüme
yürüyor kalbimize doğru.

baharı olmayan bir kış uykusu
çağırıyor gövdemizi.

sonsuz bir soğumaya dalıyoruz.

d..f..

resim: untitled, mark rothko, 1944

yazıyı terketmek

yazmak arzusunun benden uzaklaşması, yaşam arzusunun artmasıyla oluştu. oysa yazarak yaşamı hissetme, yaşamı kelimeler yordamıyla kavrama çabam vardı. arayışın verdiği yorgunluğu ve karmaşayı anlatmak zor. sorumluluk duygusuyla büyüyen çaresizlik... sıradan olmanın hafifliği yanında, o büyük çaresizlik. şiiri terketmek. kendimle yüzleşerek geldiğim noktada aynı çaresizliğin ve anlamsızlığın hiç azalmaması.

patates soymak, çamaşır kurutmak, kıytırık yazılar yazıp, köşemde annemin ihtiyarlığını gözlemlemek... yeni yaşam, şiirden çok daha kolay. kolaya kaçmak. dünyaya kelime emanet etmek, dünyanın emanetlerine sahip çıkamadan hep emanet edip daha da ağırlaştırmak. patates soyarken yaşama sokuluyorsun. şiir yazarken ise ölüme sokuluyorsun. o hep sonu arıyor. çünkü son, her şeydir. 

8 ay sonra, yaşamak ve yazmak üzerine.

d..f..