çocukluğun sonsuz günleri

-................-

çocukluğumun sonsuz günleri, bitimsiz yolları, upuzun yaşamı...
...değil artık, bitti.


yol bitiyor, yer bitiyor, gün bitiyor.her şey kısacık. 

çok geride kaldı koşup ıradığım çocukluk.
neden acele ettiysem bu kadar!

d..f..

haziran

nergis aralayıp dudaklarını
yakartan kokusunu saldı yeryüzüme.

rüzgar oldu ellerim
sarıldı öyküne
tel tel ayırıp günlerini
yıkadı kara susuyla.
sonra öptü
ve sakladı her birini
sevdiği kelimelerin altına.
başını koydu rüyaya
ve ağladı uzun uzun.
çıplak ayağını bastığın soğuk su avuçlarımdır, dedi.
adımlarına dolup gezdi seninle 
yeryüzünün acılı sınırlarını.
sınırlar ki
kalbin her daim kanayan yaralarıdır.

anlatmaya devam et.
orada,
dudağının sol kanadında
maviye dalıyor soluğum.
usul,
uykulu
bir geceyi bölüyor
kırılmış yerinden.

duymuyormuş gibi
gömül tebessüme.
üzerine kapandığın
bir tepenin uçurumudur.
durmadan düşüp
varlığını beyaza boyadığın...
***

uyandığımda
hazirandı yine.
duvarım buharlaşıp
ruhuma karışmıştı.
penceremi açtım.
ıhlamurlar gitmişti.
kokun, gerinerek
tüm göğü kaplamıştı.
özlemek
böyle zamanlarda
iştahla başlayan bir öğündü.

içimden tekrarladığım;
"ellerini saçlarından
saçlarını ellerinden kıskanmamın bir anlamı olmalı" sorusu
aklıma takılmıştı.
hazirandı
aklım, yapış yapıştı.

d..f..

-......-

resim; c.monet

bütün ademlerden boşandım

bir mart sabahı

badem çiçekleriyle

doğduğum güne uzandım.

köprüler, martılar

mavi kadar dalgındı.

bir nisan çarşambası

beklerken ıslandım.

ağaç kovuklarında böcek kıpırtıları

su küpesi, gölgede uyandı.

aklım kaçtı kaç kere

aynalarda bir bahar tutulması

her şey mi güzel görünür,

inatçı kadınlarla ağladım.

bir mayıs gecesi uyandım.

yatağımda sarhoş sarmaşık

çırılçıplak rüyalar dökülüyor

gök çivilenmiş laciverde

ıhlamurlar uyanmış

perdeler baygın.

ıhlamur,

güzelleştiğim ayet.

özüne taşındığım ağaç,

yanıma aynamı, tarağımı alarak.

gümüş yaprakları altında

ruhumu kaldırımlara yatırarak.

delirirken

ıhlamur köküne

bir şey doğurdum

kokusu anneme benzeyen.

bir ağaç nerede olursa olsun

kaderinde rüzgar ve kuşlar vardır.

bizim gibi…

biz elmaya bakınca

havva’yı görüyoruz,

ağaca bakınca tohumu.

bu yüzden

incitmemek için mürekkebi

bütün ademlerden boşandım.

d..f..


-uyutma!-


resim: albert herter - the garden of hesperides