üç boylam bir enlem

işte buydu aradığım. bu ruhumda tuttuğum şuurlu yer. kelimeleri hiç yormadan, hiç sokmadan onları başkalarının yanılgısına, belki kendi yanılgımı doğru bilerek, üzerine uzandığım bir yerdir. benliğim, zamanda birikmişliğimdir. ekleyip çıkardığım, arda kalan çok tenha bir rüzgar. yormadan, yargılamadan, acıtmadan sessizliğimi... günlük yaşamı yabancılamadan, seçmeden insanları, düşüncelerini, basit yaşamlarını bir kavun gibi koklayıp bir köşeye burun kıvırarak atmadan... kendi düşüncelerimin biraz uçuk, biraz öteki- berikilerden- bilerek, en çok da onlar için düşünerek sanki... bunu bilir misiniz?

ıssız ada demiştim yalnızlığıma, seçkin diye büyütmüştüm onu gözümde. peh! herkesin yalnızlığı kadarmış yalnızlığım, bu yuvarlak kürenin içinde kimse daha çok yer kaplamıyor bir diğerinden. ıssız ada'mı kendine çekip ehlileştiren cümleleri özümsedikten sonra sıradan bir yalnızlık örmeye başladım kendime. bu aslında kendini ören bir şeydi, beni de içine sükunetle alarak.

üç boylam bir enlemi düşündüm bugün. akıntıya kapılan insan ruhunu. doğu...

doğu... zaman doğuda başlıyor, batıda bitiyor gibi. coğrafi değerlerin zamanı anlamlandırması, şekillendirmesi gibi, yönler de yaşayan toplumlara şekil veriyor, kader çiziyor sanki. üç enlem bir boylamı düşündüm bugün, zamanı ve mesafeleri..

bu sümüklü halimle çizdiğim haritada daha çok döneceğim kendi etrafımda ama bir gün dünya ekseninde dönmeyi öğreneceğim.

d..f..

-koordinatlar yerkürenin sen yüzü-