vaatler tarlasıdır yeryüzü.
her varlık vadeder.
ama en çok da kendine vadeder.
kendime suyu vadettiğimde
keryüzünü tanımıyordum henüz.
bir taşın ağırlığı kadar sanıyordum
bıraktığı acıyı.
bir çiçek tarlasının hayali acımasızdı o gün.
yokluğunda umut büyürdü, her olmayanın.
ve her umut maviden laciverde
olgunlaşan bir sağanağın rengiydi işte.
beklemekti umut
zamanda nasır tutan...
başka bir bekleyişi tutmak istediğinde
kalbinin parmaklarını acıtırdı.
ben kendime suyu vadettim.
çünkü yolu benim kuyumdan geçmişti.
yeryüzünü onun akışından tanıdım.
ilk defa önce aşk dedim.
her şeyden önce aşk.
hiç bir isme girmeden içi
benden önce ve sonra
aşk
dedim.
kendime suyu vadettim.
çünkü gök kadar kusurluydu.
vadettim çünkü
aşk bedensizdi.
çünkü
aşk bir bilgiydi
hamuru ateşle yoğrulan.
öğret bana su.
kalbim acıdan uyuştuğunda
ona uyuyup uyanan zamanı öğret.
toprağın tadını öğret
yemeyi unuttuğumda.
aşk hiç bitmeyen bir bilgidir.
öğret bana.
isteğin sırtımda kalınlaştığı gece
karanlığın nasıl hafiflediğini anlat.
kendime suyu vadettim.
oysa nihayetsiz şiirler
sonu kanayarak yitirilirler.
öğret bana,
Yüzüne bakarken
Yersizliğimi neden hatırladığımı öğret?
Yüzünün gizemi beni şiddetle savurduğunda
Yeryüzünü kaybettim.
kendime vadettiğim su
yüzündü.
hiç bir yere dolmayan,
her yerde hiç bir yersiz...
öğret bana yüzüm,
acımı suya dönüştürmeyi öğret.
d..f..
- sonrası davet... denizanası,, yaşamın şehveti deniz...-
adam hurst...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder