tutulma

doğumdan önce

mutlak kaderdir doğan.

acıyla ağladığında varlık

bilinçsiz bir isteksizlikle…

dönmek ister o hiçlik kuyusuna.

dışarı fışkırtmıştır içini zaman,

üzerine varlığının

ağır bir leke gibi

gölgeli ve kızıl…

toprağın üzerinde

gelgittir zamanın çekimi.

büyür ve ufalanırız.

bir mide gurultusu gibidir

içinden bir sesle konuşur bedenimize.

gör ve ört üstünü

üşüdüğün tutulmadan.

***

baharın beklendiği yerde

hiç gitmediğini gördük.

artık hiç gitmiyordu

daha fazla büyüyemezdi beklenti,

donmuştu.

şimdi göğsümüzde açan çiçekler,

bir baldır gibi

baldırımızdan akan yağmur…

her şey dokunduğuna dönüşüyor.

en yeniyken,

eskimeyi çoğalttık

ilkte kalan hep eskidi.

ardından gidilen tazelik

kokusunu da aldı bizden.

yüzünü yedi karanlık

azar azar,

tadına vararak…

düşün

tutulmanın karanlık yüzündeyiz

aynı sezişin özünden bakıyoruz.

aynı gidişin ve dönüşün izlerinde...

karanlıktan doğacak

ve bizi anlatacak.

dinle

bizim sınırımız söz

ötesinde çitlerin

çocukluğumuz…

algıla

her gün aynı tutulma

ve aynı doğumdur

evrenden üzerimize boşalan…

bu cılız ses

tutulmanın boşluğu…

her gün yaşanmaktan sıkılan gök…

***

görüyorum seni

yıkanıyorsun gölgeli bir kızıllıkta.

bu tutulan yüzün

tutulan…

bırakılır mı?

d..f..

resim: gustav klimt