kuyu

Günlerdir ağır bir uykudayım.
Duvara dayadığım bakışlarımla
Babamın kuyusundan can çekiyorum.
Can çekiyorum ‘la havle’
Ölü gözlü balıklar,
Solungaçsız adamlar
Kahırla örülmüş saçlarından tırmanıyorum
Saçlarım dökülmüş karanlıkta.
‘la havle’ baba!
Gücüm yok,
Sana yalan söylemeyeceğim.
Benim neslim duyurmayı bilmiyor
kuyulara itirazım var baba, ‘la havle’

Kuyuya kar yağıyor
Saçlarını seyrediyorum
Ellerim kanıyor tutunduğum beyazdan
Karanlığına siliyorum.
Bir nefes sokuluyor koynuma
Sıcak, diri ve çirkin…
Beni babama bırak diyorum
Uyku uyanıyor sırtımdan
Sıcak bir bayram gününe hafifleyerek...
Amcam, öldün demek!

Babalarımız gittikçe eksiliyor kardeşler,
Durmaksızın bir ademe dayanıyoruz.
Zamanın akbabaları,
Babalar öldüğünde anaların zamansızlığına sığınacağız.
Gözlerimi kırpıyorum
An ve an kuyu…

Tanrım! la havle babasız doğan her yeni güne!
Tanrım! la havle babası doğan her yeni güne
Kaybetmeyi öldüğümüzde öğreteceğiz.

d..f..

- gözlerinde en iri kuyu, çek beni saçlarından al içine ve uyu/t -