benim gövdem

ey gövdemin huzursuz varlığı!
kendine kanat arıyorsun,
göçmek ve yerini bulmak için.
böcek kadar ürkeksin
kopmuş yaprak kadar çaresiz.
duaların kadar varsın,
tanrının seni sevdiği kadar..
belki de yoksun,
kendine yeni bir yer arıyorsun.
ey benim gövdem
varlığın teklik üzerinedir...

sizin gövdeniz
tutmuş tüm yeryüzünü
gövdeleriniz sizin, kan balçığı
huzursuzluk kokuyorsunuz durmadan.
toprağı acıyla gübreliyorsunuz.

gövdemin yılgın varlığı,
yüzünüzde bir sığınak arıyor
belki bir merhamet kırışığı
belki bir onur çizgisi
saklanmış olan hileli suretinize.
sizi kendi yüzümde görüyor,
aynalardan kaçıyorum.

ey gövdemin huzursuz varlığı
kimi sevdin de huzur belledin ruhuna?
bu yeryüzü kuzey ve güneye ayrılıyor
ama tanrı, doğunun ve batının sahibiyim diyor.
kutuplardan kork!
aradığın huzur,
bulacağın kanatlardadır.
ve kanatlar, kelimelerin sihriyle havalanır.

d..f..