affet

Affet diyor kalbim, affet içimi.

İçim ki inancını kaybetmiş bir kurbandır.

Bugün duyduğum en yakın sesler

Yarın ruhumu sokan bir yılandır.

Perde…

Ben duydum.

Ve bekledim yılanı.

Gözyaşımdan sokacak diye bekledim.

Ve uzadı günler, bir uçuruma uzadı.

Gözyaşım berrak bir göl, zehrini bekleyen…

Perde…
İçim ki inancını kaybetmiş bir kurbandır.

İnandım.

İnsanın bir adak olduğuna

Başka insanlar için…

İnandım, duyduğum sesin hakikatine…

Affet diyor kalbim, affet içimi.

Seninle oyduğum, adanmış içimi…

İnandım, içimi tanıdıkça sana inandım.

Perde…

Gün ve gece bir rahimde birleştiğinde

Anlaşılmak istenen rüyalar gördüm.

Uzun uzun anlattın.

Ve zaman yaratılmamıştı henüz.

Ve tüm şairler ten kokuyordu sanki.

Dağ aradım kaçmak için.

Bulmak için ilk yaradılışımı.

Üzerimden çıkmayan koku; ten…

Ölü şairleri sarstım sayfalarda.
Uyanmadılar.

Ağladım.

Perde…

Karanlığa girmeden önce
Son kez baktın içime.

Tükenmiş tırnaklarıma dokunup

Baharı ve iyiliği bıraktın.

Zehrini bekleyen göl
Tazeledi ruhumu gözyaşıyla…

İçim oyulmayı istiyor hala.

Derinlerde

Bir geriye dönüş olmalı…

Perde…

Geriye kaçış yoktu.
Geri kurbandı ve adanmıştı.

Zehirden değil

Duymaktan korktum.

Acıdan değil

Kaybedilen zamandan korktum.

Perde…

İnsana mı inanmalı, tanrıya mı?

Yoksa insanın içindeki saklanan iyilik tanrısallığına mı?
Hakikate ulaştıracak

Bir merdiven gibi…

Ölülerin sesi ne kadar dingindir.

Çünkü onlardan kopmuştur kötülük!

Mutlak olan

O sesin içimizde yankılanmasıdır.

Perde…

İnsan içindeki kuşkuyla büyür.

Kuşku, uykusu hafif bir kuştur,

Bilmediği seslerden ürken…

Ve içtenlik…

Ruhumuzdan özgür ülke…

Sınırlarını kendi belirler.

Perde…

Annemin yüzünde bir derviş gezer.

Annemin sonsuz yüzünde,

Öpülmeyi bekleyen eteklerinden…

Orada gördüm saf iyiliği

Ondan doğdum.

Ve dünya

Ve zaman

Ve insan…

Kusursuz bir kaos üçlemesinde.

Küçük görmek için gökleri

Silinmek için toprağı seçtim.

- Bir teyemmüm kuruluğunda sancı-

Bu küçük varlığım benim,

Neyin büyüklüğünde rahatlayacak?

Her an eksilen ve acıyan varlığın içinde…

İnsan acıyarak anlıyor

Ve acıtarak anlatıyor.

Perde…

Garip bir ikiyüzlülükle boğuşuyorum.

İnsansız olmuyormuş yaşam.

İnsan ise bana kendimi hatırlatıyor.

İçimde bir tatmin bekliyor

Diğer insanlardan…

İyilik bile verdiği huzur için iyidir.

Ve bana verilmeyen sevgi

En kötü cimriliktir.

İkiyüzlülüğüm ve bencilliğim

Acıtmak isteyen şefkatli ellerimdir.

Perde…

Affet diyor kalbim, affet içimi.

İkiyüzlülüğüme duyduğum öfke,

Varlığımın bu çirkin yüzüne…

İnsana baktıkça kendimi,

Sana baktıkça kuşkuyu

Ve içinde taşıdığın kötülük ihtimalini gördüm.

İçimde ölümü bekleyen kötülük

Birgün bitecek.

Ve sesim diğer seslerin arasında kaybolacak.

Bir koro gibi aynı hakikati söyleyeceğiz.

Perde…

Her insan kendi hakikatini arar.

Ve bulduklarımızla O’nu tamamlarız.

Ve sen kendi hakikatinin arayıcısı

Ben ise bulduğumun kuşkulu bekçisi…

Bu karşılaşma uzun süren bir şaşkınlıktır.

Sonra katılaşıp aşka dönüşen…

Geçmişe yolculuğumdur bu aşk,

Annemin yüzündeki dervişe dönüştür.

İçimi affet.

Sana inandım.

İnsana adanmış diğer insanlar gibi

İçindeki acının hakikatine adandım.

d..f..