bütün ademlerden boşandım

bir mart sabahı

badem çiçekleriyle

doğduğum güne uzandım.

köprüler, martılar

mavi kadar dalgındı.

bir nisan çarşambası

beklerken ıslandım.

ağaç kovuklarında böcek kıpırtıları

su küpesi, gölgede uyandı.

aklım kaçtı kaç kere

aynalarda bir bahar tutulması

her şey mi güzel görünür,

inatçı kadınlarla ağladım.

bir mayıs gecesi uyandım.

yatağımda sarhoş sarmaşık

çırılçıplak rüyalar dökülüyor

gök çivilenmiş laciverde

ıhlamurlar uyanmış

perdeler baygın.

ıhlamur,

güzelleştiğim ayet.

özüne taşındığım ağaç,

yanıma aynamı, tarağımı alarak.

gümüş yaprakları altında

ruhumu kaldırımlara yatırarak.

delirirken

ıhlamur köküne

bir şey doğurdum

kokusu anneme benzeyen.

bir ağaç nerede olursa olsun

kaderinde rüzgar ve kuşlar vardır.

bizim gibi…

biz elmaya bakınca

havva’yı görüyoruz,

ağaca bakınca tohumu.

bu yüzden

incitmemek için mürekkebi

bütün ademlerden boşandım.

d..f..


-uyutma!-


resim: albert herter - the garden of hesperides