bir pencereden bakıyorum. yağmur yağıyor, gök gri... birkaç kuş uçuyor, hüzün kanatlarında. aşağıda okuldan dönen neşeli çocuklar, şemsiyeleriyle oynaşıyorlar. minik arabasındaki simitleriyle yağmura tutulan başka bir çocuk. geyik desenli hırkasıyla eğilip simitlerini örtmeye çalışıyor, beli açılıyor dımdızlak. sıcak evimin penceresinden izliyorum. iyi ve kötü giden şeyleri görüyorum. kuşlar uçuyor, estetiğe olan tutkum alevleniyor ve güzelliğin içinden bir keder filizleniyor.
tanrı, tüm güzellikleri yaratan tanrı... seyrederken ve bilirken tüm yeryüzünü, hüzünleniyor mudur? o sonsuzluğun içinde hüzün olur mu?
bu dünya hayatının sonluluğu, içimizdeki sonsuzluk hissi ve güzellikler karşındaki karmaşık duygularımız...
en yoğun hissedişle gelen derin keder... insanı olduran ve erdiren, keder.
d..f..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder