benim ufacık beyaz ellerim vardı eskiden.
günleri un gibi avuçlardım.
hayatın en uzun şeyi, geçmesini beklemekti.
başladığın yere dönme isteği...
çünkü daha iyisi olmayacak ileride.
görüp göreceğimiz
sırtımızı veremediğimiz
belirsiz bir gölge.
nasıl yorgunum bilsen!
acıyor
rüyalarını uykusunda kaybeden göz kapaklarım.
duvarlarım
kaybetmiş kalınlığını
ne söylesem uçup gidiyor, saydam.
ey hayat
beni güzünle ağula
kışınla öldür
baharınla uyandır.
şimdi uyuyup
uzun bir çarşamba gününe uyansam
ve baksam cumartesiye camdan.
yanımdakine elimi uzatsam
"gelir misin benimle?
en uzak yere kaçsak,
sana sıkı sıkı sarılsam.
gelir misin,
sevgili kızım yalnızlık?"
hep güzel şeyler anlatıp
sonu kötü bitiren hayat!
şimdi anlıyorum
bunca zaman
yanlış yere bakıp gülümsemişim,
orada kimse yokmuş meğer.
d..f..
duvar resmi: candido portinari
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder